گفتار و دستورات پیامبران، پیام‌‌های خدایی است و از جانب خود چیزی نمی‌‌گویند.
پیامبران، تحت تربیت خاص الهی بوده و فرامین آنان در مسیر رشد و تربیت انسان است.
بیان ویژگی‌‌های مثبت خود، در موارد ضرورت و آنجا که برای دیگران سازنده باشد، مانعی ندارد
یکتاپرستی، محور دعوت پیامبران است
عنایت و لطف ویژۀ الهی به هر چه تعلّق گیرد، قداست می‌‌یابد
کیفر بی‌‌احترامی به مقدّسات و از بین بردن آنها، عذاب الهی است
نتیجۀ لجاجت و در افتادن با حق، کیفر الهی و ننگ و هلاکت است
انسان ذاتاً موحّد و طالب توحید است، ولی گاهی تعصّب بر او عارض شده و حاکم می‌شود
کیفرهای الهی در مسیر تربیت انسان و از شئون ربوبیّت خداست
عقاید باید بر پایۀ حجّت و برهان باشد
استدلال و برهان، نوعی فیض الهی است که به قلب و فکر انسان می‌‌رسد
انبیا، به درستی هدف و پیروزی خویش و سقوط مخالفان اطمینان داشتند
تعصّب به جای منطق، محکوم است
تعصّب و تقلید بی‌جا، مانع شناخت حقیقت است و انسان را به عناد می‌کشد
گاهی عادت بر فطرت پیروز می‌شود
انبیا، در برخورد با خرافات و انحرافات، سنّت‌شکن بوده‌‌اند
توانایی جسمی، از نعمت‌‌های الهی است که باید در راه صحیح صرف شود
یاد نعمت‌های الهی، رمز رستگاری است