قرائت و شرح خطبه ۱۷ نهج البلاغه توسط طلبه سطح ۲ خانم زینب بابازاده برگزار گردید

اين خطبه همان گونه كه در عنوان آن آمده است بيانگر صفات كسانى كه بدون لياقت و استحقاق، بر مسند قضا مى نشينند و مردم را به گمراهى مى كشانند. امام (ع) در اين خطبه آنها را به دو گروه تقسيم كرده است:
گروه اوّل كسانى هستند كه آگاهانه راه ضلالت را مى پويند و تسليم هوا و هوس مى شوند و بدعت در دين مى گذارند و مايه گمراهى خويشتن و خلق خدا مى شوند.گروه دوّم جاهلان عالم نما و خودكامگان ناآگاهى هستند كه گرفتار جهل مركّبند، بدون هيچ گونه آمادگى براى داورى ميان مردم، بر مسند قضاوت مى نشينند و شبهاتى به هم مى بافند و پشت سر هم مرتكب اشتباه و خطا مى شوند. حقّ را به باطل مى آميزند و خونهاى بى گناهان را بر باد مى دهند، و اموال مردم را به ناحق به ديگرى مى بخشند. اين احتمال نيز وجود دارد كه قسمت اوّل، اشاره به حاكمان بدعتگذار و گمراه ظلم و جور باشد و دوّمى به قاضيان جاهل و بى خبر. بنا بر اين كلمه حكم كه در عنوان اين خطبه آمده است در مفهوم عامّى به كار رفته كه هم شامل حكومت و هم قضاوت مى شود.
در پايان خطبه، امام (ع) از اين گونه افراد كه به قرآن مجيد پشت كرده و معروف در نظرشان منكر، و منكر در نظرشان معروف است به خدا شكايت مى كند. بنا بر اين، خطبه در سه بخش خلاصه مى شود: بخش اوّل و دوّم، توصيف اين دو گروه گمراه است، و بخش سوّم، مشتمل بر شكايت به خداوند از آنها و امثال آنان است